Olmam Gereken Yer Neresi?

Ben kimim?

Nasıl biriyim? İnsanlar nasıl? Biz niye varız?

Bazen bu soruların cevabını arıyorum, bazen de pes ediyorum. Bulduğumu sandığımda ise aklıma bir soru daha geliyor:

Ya bir gün aklımda sorular kalmazsa?

Sanki o zaman eksilecekmişim gibi.

Belki de bu yüzden hep bir “olmam gereken yer” arıyorum.

Hayatta gözlerimi açtığım o ilk yer mi orası?

Yoksa çocukken hayalini kurduğum süslü, masalsı yer mi?

Biraz büyüyünce kafamda çizdiğim o “gerçek” mi?

İlk kez aşık olduğumda, onunla gitmeyi hayal ettiğim o yer olabilir mi?

Mesleğimi seçtiğimde kurduğum, kendimce sağlam sandığım o dünya mı?

Yoksa evlenip bir aile kurduğumda, “tamam işte, artık geldim” dediğim yer mi?

Ve tuhaf bir şekilde…

Kafamın içinde hâlâ bir yere gideceğim, oraya ait olacağım ve orada sonsuza kadar mutlu yaşayacağım düşüncesi var.

Bu yaşta bile.

Bir yanım bu hayali bırakmak istemiyor; diğer yanım bunun gerçek olmadığını biliyor.

Bu serüvende fark ettim ki hayata hep amaçlar koyuyoruz.

Bir üniversite kazanmak, bir meslek edinmek, birine bağlanmak, kendini gerçekleştirmek… Ama o amaçlar yolda bir şekilde anlamını kaybediyor. Elde edince mi kayboluyorlar? Yoksa ulaşamayınca mı soluyorlar? Bilmiyorum.

Bazen kendi kendime diyorum ki:

“Sonuçta hiçbir şeyi başarmak zorunda değiliz.”

Ama sonra içimden bir ses ekliyor:

“Belki de bu, kendi kendime kurduğum bir tembel avuntusudur.”

Ve bazen şunu da düşünüyorum:

Hayat başlı başına sıkıcı bir şey olabilir mi? Belki biz onun üzerine anlamlar inşa ederek, hedefler koyarak, hikâyeler uydurarak o sıkıcılığı biraz olsun katlanılır hale getiriyoruzdur. Tüm o büyük hayaller, uğruna koşturduğumuz amaçlar, hatta küçük alışkanlıklarımız… belki sadece oyalanmak için vardır.

Bugün sesli düşündüm.

Kafam çok karışık ve dağınık.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Link var mı?” diyen toplumun Freud’a değil, aynaya ihtiyacı var

Bak şimdi, baştan anlaşalım: Porno dediğin şey zaten uzun zamandır vardı. Oyunculuğu kötü, senaryosu kötü ama işlevi net. Kameralar, ışıklar, “oh yes”’ler… Bir de bizim memlekette patlayan “Türk ifşa” var. O başka bir şey. Daha karanlık, daha “bizden”, daha mahalle içi. Porno bir sektör, ifşa bir merak. Porno sahne, ifşa mutfağın içi. Ve itiraf edelim: Biz çoğu zaman sahneyi değil, mutfağı izlemeyi seviyoruz. Yani “tanıdık bir şey” gördüğümüzde ekran başında daha çok kalıyoruz. Çünkü dürtü kalite aramıyor, dürtü tanıdık arıyor. Kızın arkasındaki halı bizim evdekine benziyorsa, o video daha çok izleniyor. Çocuğun sesi mahalledeki X’e benziyorsa, link gruplarda dönüyor. Ama burada mesele sadece izlemek değil. Asıl mesele şu: Porno seni izletiyor, ifşa seni içine çekiyor. Porno fantezi, ifşa “acaba bu bizim karşı komşu mu” dedirtiyor. Orda rıza var, burada gizlilik ihlali. Ama ilginçtir: Türk toplumu, ikincisini daha çok seviyor. Çünkü yasak olan, ulaşılmaz olan, gizli olan… hep daha caz...
Devamı

Aşkın Ölümü Üzerine

Aşk öldü. Çocukken masallarda duyduğumuz, filmlerde izlediğimiz, şarkılarda dinlediğimiz şeyin aslında var olmadığını fark ettiğimizde öldü. Bir zamanlar dünyayı yerinden oynatabilecek kadar güçlü olduğuna inanıyorduk, ama meğer yerinden oynayan yalnızca bizim kalbimizmiş. Ne zaman öldüğünü tam olarak bilmiyoruz. Belki annemizin babamıza ya da babamızın annemize hiç âşık olmadığını fark ettiğimizde öldü. Belki ilkokulda yanımızdan geçen çocuğun gözlerimizin içi yerine yere baktığını anladığımızda. Belki de ilk aşkımızın, “Seni hiç unutmayacağım,” deyip arkasına bile bakmadan gittiği gün. Oysa biz aşkı ölümsüz sanmıştık, oysa biz aşkı bir varlık gibi görmüştük. Halbuki o, yalnızca biz inandığımız sürece var olan bir hayaldi. Nazım Hikmet’in dediği gibi: “En fazla bir yıl sürer yirminci asırlarda ölüm acısı…” Aşkın ölümü de belki bu kadar sürerdi, belki daha az. Ama biz onu kaybettiğimizde, onu sonsuza kadar özleyeceğimizi sandık. Sonra biraz daha büyüdük. Aşkın hep kazanacağını sandığı...
Devamı

Bir Tutkunun İzinde, Olmasa da Var

Olmayacak hikayelere tutulmak… Hepimiz o yoldan geçtik, belki hâlâ orada yaşayanlarımız var! Hani şu kafada kurup bir türlü hayatımıza dahil edemediğimiz hikayeler var ya, onlardan bahsediyorum. Çoğu zaman imkansız aşklara tutuluyosun; gözünde büyüttüğün biri, uzaktan baktığın bir hayat veya geri dönmeyecek bir bakış. Yahu, Sezen Aksu bile kaç kere söyledi; “Geri dön!” Ama kim dönüyor ki? Olmayacak bir hikayeye kapılmışsın, boşuna bekliyorsun. Aslında bu hikayeler taa antik çağlara kadar gidiyor. Mesela Pygmalion diye bir abimiz var, eski Yunan’da heykeltıraş… Kendi yaptığı heykele vuruluyor! Bildiğin mermer heykele… Bir düşün, adam kendine bile inanamıyor; “Bu heykel yaşıyor, göz kırptı sanki” diye. Neyse ki o zamanlar Tanrıça Afrodit varmış, adamın aşkına acımış da heykel canlanmış. Şimdi böyle bir durumda psikoloğa git derler ama o zaman işler daha masalsı çözülüyormuş, … E tabi, hepimiz Pygmalion kadar şanslı değiliz. Bizim hikayelerimizin tanrıçası Sezen Aksu. O, “Geri dön” diyo...
Devamı