Aşkın Ölümü Üzerine

Aşk öldü. Çocukken masallarda duyduğumuz, filmlerde izlediğimiz, şarkılarda dinlediğimiz şeyin aslında var olmadığını fark ettiğimizde öldü. Bir zamanlar dünyayı yerinden oynatabilecek kadar güçlü olduğuna inanıyorduk, ama meğer yerinden oynayan yalnızca bizim kalbimizmiş.

Ne zaman öldüğünü tam olarak bilmiyoruz. Belki annemizin babamıza ya da babamızın annemize hiç âşık olmadığını fark ettiğimizde öldü. Belki ilkokulda yanımızdan geçen çocuğun gözlerimizin içi yerine yere baktığını anladığımızda. Belki de ilk aşkımızın, “Seni hiç unutmayacağım,” deyip arkasına bile bakmadan gittiği gün. Oysa biz aşkı ölümsüz sanmıştık, oysa biz aşkı bir varlık gibi görmüştük. Halbuki o, yalnızca biz inandığımız sürece var olan bir hayaldi.

Nazım Hikmet’in dediği gibi:

“En fazla bir yıl sürer

yirminci asırlarda ölüm acısı…”

Aşkın ölümü de belki bu kadar sürerdi, belki daha az. Ama biz onu kaybettiğimizde, onu sonsuza kadar özleyeceğimizi sandık.

Sonra biraz daha büyüdük. Aşkın hep kazanacağını sandığımız hikâyelerin aslında birer senaryo olduğunu anladık. Karşılıksız aşkın ne kadar yakıcı olduğunu gördük, karşılıklı olanın ise bazen çok daha yıkıcı olabileceğini. Çünkü aşk, olduğu gibi kalamazdı. Ya çiçek açardı ya da çürürdü.

Zaman geçti. “Beni seviyor musun?” sorusu “Marketten bir şey alayım mı?”ya dönüştü. Akşam yemeğinde suskunluklar, eski cümlelerden daha ağır bastı. Biz aşkı bulduğumuzu sandık, ama meğer o sadece alışkanlık olmuş.

Bir gün fark ettik ki aşk öldü. Yolda yürürken, bir vitrinde, bir şarkının nakaratında, eski bir mesajın içinde, geçmişe duyduğumuz özlemde öldü.

Ama belki de hiç var olmamıştı. Belki de yalnızca biz inanmak istediğimiz için vardı. Nietzsche, “Tanrı öldü,” dediğinde, aslında onu öldürenin insanlar olduğunu anlatmak istemişti. Belki aşkın ölümü de böyleydi. Aşkı öldüren bizdik; ona gereğinden fazla anlam yükleyen, onu olmayan bir şeye dönüştüren. Belki aşk, biz ona inanmaktan vazgeçtiğimizde öldü.

Ama bir şairin dediği gibi:

“O kadar güzel öldü ki aşk / Ona inanmamak hâlâ elimizden gelmiyor.”

Yorumlar

  1. takovic3 Nisan 2025 16:20

    naptın piramit mi yaptın kule mi yaptın yine ne icat ettin sen. Her satırında insana dokunan yazı olmuş kalemize sağlık. Bir Tutkunun İzinde yazınızdan sonra bunu da favorilerime ekledim arada dönüp tekrar okuruz:)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. tfalsamagra4 Nisan 2025 01:02

      Ne güzel bir yorum, çok teşekkür ederim! Beğenmene sevindim. :)

      Sil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Bir Tutkunun İzinde, Olmasa da Var

Olmayacak hikayelere tutulmak… Hepimiz o yoldan geçtik, belki hâlâ orada yaşayanlarımız var! Hani şu kafada kurup bir türlü hayatımıza dahil edemediğimiz hikayeler var ya, onlardan bahsediyorum. Çoğu zaman imkansız aşklara tutuluyosun; gözünde büyüttüğün biri, uzaktan baktığın bir hayat veya geri dönmeyecek bir bakış. Yahu, Sezen Aksu bile kaç kere söyledi; “Geri dön!” Ama kim dönüyor ki? Olmayacak bir hikayeye kapılmışsın, boşuna bekliyorsun. Aslında bu hikayeler taa antik çağlara kadar gidiyor. Mesela Pygmalion diye bir abimiz var, eski Yunan’da heykeltıraş… Kendi yaptığı heykele vuruluyor! Bildiğin mermer heykele… Bir düşün, adam kendine bile inanamıyor; “Bu heykel yaşıyor, göz kırptı sanki” diye. Neyse ki o zamanlar Tanrıça Afrodit varmış, adamın aşkına acımış da heykel canlanmış. Şimdi böyle bir durumda psikoloğa git derler ama o zaman işler daha masalsı çözülüyormuş, … E tabi, hepimiz Pygmalion kadar şanslı değiliz. Bizim hikayelerimizin tanrıçası Sezen Aksu. O, “Geri dön” diyo...
Devamı

Link var mı?” diyen toplumun Freud’a değil, aynaya ihtiyacı var

Bak şimdi, baştan anlaşalım: Porno dediğin şey zaten uzun zamandır vardı. Oyunculuğu kötü, senaryosu kötü ama işlevi net. Kameralar, ışıklar, “oh yes”’ler… Bir de bizim memlekette patlayan “Türk ifşa” var. O başka bir şey. Daha karanlık, daha “bizden”, daha mahalle içi. Porno bir sektör, ifşa bir merak. Porno sahne, ifşa mutfağın içi. Ve itiraf edelim: Biz çoğu zaman sahneyi değil, mutfağı izlemeyi seviyoruz. Yani “tanıdık bir şey” gördüğümüzde ekran başında daha çok kalıyoruz. Çünkü dürtü kalite aramıyor, dürtü tanıdık arıyor. Kızın arkasındaki halı bizim evdekine benziyorsa, o video daha çok izleniyor. Çocuğun sesi mahalledeki X’e benziyorsa, link gruplarda dönüyor. Ama burada mesele sadece izlemek değil. Asıl mesele şu: Porno seni izletiyor, ifşa seni içine çekiyor. Porno fantezi, ifşa “acaba bu bizim karşı komşu mu” dedirtiyor. Orda rıza var, burada gizlilik ihlali. Ama ilginçtir: Türk toplumu, ikincisini daha çok seviyor. Çünkü yasak olan, ulaşılmaz olan, gizli olan… hep daha caz...
Devamı

Kapısız insanlar ve seks kasedi

İlk İnsanlar Birbirinin Yanında Seks Yapıyor Muydu?” Ya da modern mahremiyet takıntısının 100.000 yıl önce hiç var olmadığı zamanlar… Geçenlerde bir arkadaşımın kardeşinin kayınpederinin seks kasetlerinden oluşan bir arşivi olduğunu öğrendik. Daha doğrusu, bunu oğlu keşfetmiş. Sıradan, bildiğin bir aile. Klasik, akşam yemeği televizyon karşısında yenir, hafta sonu piknik yapılır. Ama meğer bu sıradanlık derin cinsel fantezilerle süslenmiş. Şaşkınlık büyük tabii. Sıradan insanlar fantezi kuramazmış gibi… Şayet sıradan insan kimdir ki? Ama mesele bu değil, asıl soru şu: İnsan neden kendi seks kasetini yapar? Ne gerek var? Beraber yaşadıkları anların heyecanını yeniden hatırlamak mı, biraz fantezi katmak mı, anı olsun diye mi, yoksa cinsel özgürlüğün en saf hali mi? İronik olan şu ki, cinsel özgürlüğün bu kadar “gizli” bir şekilde kutlandığı modern çağda, bir aile albümü yaratır gibi seks kasetleri arşivi yapmak, son derece “mantıklı” olabilir. Sonuçta, bir gün 40 yaşına geldiğinde, artık...
Devamı