Zevk ve Özgünlük: Nereye Gidiyoruz?

Evet, her şey değişiyor. Çalışma hayatı, kariyer algısı, tüketim alışkanlıkları, iletişim, medya, toplumsal hareketler, eğitim ve teknoloji… Hepsi, postmodernizm adı altında bir önceki yıllara göre evrim geçiriyor. Peki, zevklerimiz de mi değişti?

Var olmayanın, o anki standartların dışındaki şeylere duyulan ilgi dikkat çekici. Fenomenlerin yapısı benzer kalsa da, kullanılan ürünler aynı olsa da, insanların özel hayatları hep farklılık arayışı içinde. Bu bir tesadüf değil. “Herkes X’i kullanıyor, ben Y’yi tercih ediyorum” imajını sergilememiz, zevk mi yoksa sadece özel olma çabası mı? Bence ikisi de.

Bu arayış, özel hayatlarımızı da etkiledi. Herkesin kusursuz görünmeye çalıştığı bir ortamda, ne zaman kusursuzun ne anlama geldiğini anlayacağız? Yüz, saç, göğüs, bel derken, bu zevk anlayışı ayaklara kadar indi. Dudak balmından daha yaygın hale gelen bir şey varsa, o da ayak fetişleri. Farklılık ve zevkleri başka nerede arıyoruz?

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Bir Tutkunun İzinde, Olmasa da Var

Olmayacak hikayelere tutulmak… Hepimiz o yoldan geçtik, belki hâlâ orada yaşayanlarımız var! Hani şu kafada kurup bir türlü hayatımıza dahil edemediğimiz hikayeler var ya, onlardan bahsediyorum. Çoğu zaman imkansız aşklara tutuluyosun; gözünde büyüttüğün biri, uzaktan baktığın bir hayat veya geri dönmeyecek bir bakış. Yahu, Sezen Aksu bile kaç kere söyledi; “Geri dön!” Ama kim dönüyor ki? Olmayacak bir hikayeye kapılmışsın, boşuna bekliyorsun. Aslında bu hikayeler taa antik çağlara kadar gidiyor. Mesela Pygmalion diye bir abimiz var, eski Yunan’da heykeltıraş… Kendi yaptığı heykele vuruluyor! Bildiğin mermer heykele… Bir düşün, adam kendine bile inanamıyor; “Bu heykel yaşıyor, göz kırptı sanki” diye. Neyse ki o zamanlar Tanrıça Afrodit varmış, adamın aşkına acımış da heykel canlanmış. Şimdi böyle bir durumda psikoloğa git derler ama o zaman işler daha masalsı çözülüyormuş, … E tabi, hepimiz Pygmalion kadar şanslı değiliz. Bizim hikayelerimizin tanrıçası Sezen Aksu. O, “Geri dön” diyo...
Devamı

Link var mı?” diyen toplumun Freud’a değil, aynaya ihtiyacı var

Bak şimdi, baştan anlaşalım: Porno dediğin şey zaten uzun zamandır vardı. Oyunculuğu kötü, senaryosu kötü ama işlevi net. Kameralar, ışıklar, “oh yes”’ler… Bir de bizim memlekette patlayan “Türk ifşa” var. O başka bir şey. Daha karanlık, daha “bizden”, daha mahalle içi. Porno bir sektör, ifşa bir merak. Porno sahne, ifşa mutfağın içi. Ve itiraf edelim: Biz çoğu zaman sahneyi değil, mutfağı izlemeyi seviyoruz. Yani “tanıdık bir şey” gördüğümüzde ekran başında daha çok kalıyoruz. Çünkü dürtü kalite aramıyor, dürtü tanıdık arıyor. Kızın arkasındaki halı bizim evdekine benziyorsa, o video daha çok izleniyor. Çocuğun sesi mahalledeki X’e benziyorsa, link gruplarda dönüyor. Ama burada mesele sadece izlemek değil. Asıl mesele şu: Porno seni izletiyor, ifşa seni içine çekiyor. Porno fantezi, ifşa “acaba bu bizim karşı komşu mu” dedirtiyor. Orda rıza var, burada gizlilik ihlali. Ama ilginçtir: Türk toplumu, ikincisini daha çok seviyor. Çünkü yasak olan, ulaşılmaz olan, gizli olan… hep daha caz...
Devamı

Kapısız insanlar ve seks kasedi

İlk İnsanlar Birbirinin Yanında Seks Yapıyor Muydu?” Ya da modern mahremiyet takıntısının 100.000 yıl önce hiç var olmadığı zamanlar… Geçenlerde bir arkadaşımın kardeşinin kayınpederinin seks kasetlerinden oluşan bir arşivi olduğunu öğrendik. Daha doğrusu, bunu oğlu keşfetmiş. Sıradan, bildiğin bir aile. Klasik, akşam yemeği televizyon karşısında yenir, hafta sonu piknik yapılır. Ama meğer bu sıradanlık derin cinsel fantezilerle süslenmiş. Şaşkınlık büyük tabii. Sıradan insanlar fantezi kuramazmış gibi… Şayet sıradan insan kimdir ki? Ama mesele bu değil, asıl soru şu: İnsan neden kendi seks kasetini yapar? Ne gerek var? Beraber yaşadıkları anların heyecanını yeniden hatırlamak mı, biraz fantezi katmak mı, anı olsun diye mi, yoksa cinsel özgürlüğün en saf hali mi? İronik olan şu ki, cinsel özgürlüğün bu kadar “gizli” bir şekilde kutlandığı modern çağda, bir aile albümü yaratır gibi seks kasetleri arşivi yapmak, son derece “mantıklı” olabilir. Sonuçta, bir gün 40 yaşına geldiğinde, artık...
Devamı