İşte başlıyorum

Geçenlerde bir arkadaşımla konuşuyordum. Bana dedi ki:  “Her şeyin nedenini arıyorsun, bu yüzden yoruluyorsun. Hayatta her olayın bir sebebi yoktur.”  Bir an durup düşündüm. Gerçekten de öyle mi? Her şeyde bir anlam, bir mesaj bulmak zorunda mıyız? Yoksa bazı şeyler sadece oluyor mu? Biz insanlar, bir şeyleri anlamlandırmayı çok seviyoruz. Hatta bazen fazla abartıyoruz. Mesela, çocukluktan itibaren bize ne öğretildi? “İyi bir çocuk olursan ödüllendirilirsin, yaramazlık yaparsan kötü şeyler başına gelir.” Uslu bir çocuk olmanın ödülü Şirinler’i görmek bile olabilirdi! Bu düşünceler büyüdükçe başka şekillerde karşımıza çıkıyor. “İyilik eden iyilik bulur, kötülük eden kötülükle karşılaşır” gibi. Hayatın böyle bir matematiği olduğunu düşünmek bizi rahatlatıyor. Ama ya bu sadece bir alışkanlıksa? Ya her şeyin bir nedeni yoksa? Düşünsene, yolda yürüyorsun, ayağın takılıyor ve yere düşüyorsun. İlk aklına gelen ne olur? “Evren bana bir mesaj mı veriyor? Düşmemin ardında bir anlam mı v...

Hadi birlikte dürüst olalım. İnsanlar hep bir şeylere bağlanmak, ait olmak ister. Ama şu soruyu sormadan da duramayız: İnsan tek bir kişiye bağlanacak kadar sabırlı ve derin mi? Yoksa bu sadece kendimize anlattığımız bir masal mı? Gel, bu sorunun peşinden birlikte gidelim. Evrim: Sadakat mi, Seçenek mi? Biyologlar diyor ki, insan doğası hem tek eşliliğe hem de çok eşliliğe açık. Yani içimizde hem “Sonsuza dek seninle” diyen bir taraf var, hem de “Acaba başka neler var?” diye soran bir merak. Garip değil mi? Hayat bu kadar karmaşıkken, bu kadar basit bir cevabı olamaz zaten. Bir de şu var: İnsan beyni bağlanmayı seviyor. Oksitosin diye bir hormonumuz var; aşık olduğunda, bağlandığında devreye giriyor. “Evet, işte bu kişi benim için doğru” dedirtiyor. Ama bu duygu hep kalıcı mı? Bazen değil. Bazen de o bağ kopmuyor, yıllar geçse de… Toplum ve Tek Eşlilik: Aşk mı, Kurallar mı? Toplum dediğimiz şey, insanın karmaşık dünyasına bir düzen getirmek istemiş. Tek eşlilik de bu düzenin bir parças...

Dürüst olalım, herkesin bir noktada aklından şu soru geçmiştir:  “Fuckbuddy’den sevgili olur mu?”  Ama bu soruyu sormak için bile arka planda bir şeylerin kıpırdaması lazım, değil mi? Hani o  “biz sadece takılıyoruz”  dediğin yer var ya, bir süre sonra işler oradan dönmeye başlar. Bir bakmışsın, “sadece” dediğin şey başka bir boyuta evrilmiş. İnsan anlamadan, fark etmeden bir bağ kuruyor işte. Bu işin bir kesin cevabı var mı? Yok. Çünkü olay tamamen kişiye göre değişir. Kimisi baştan  “Bu iş ciddi olmaz, kafam rahat”  diye girer, kimisi ise olayları oluruna bırakır. Ama şunu kabul edelim, olaylar nadiren planlandığı gibi gider. Hayat bu, sen ne dersen de o kendi yolunu çizer. İşin başında her şey basittir: zevkine, keyfine. Ama sonra bir bakıyorsun, o keyifli anlara küçük şeyler eklenmiş. Belki bir bakış, belki bir soru, belki hiç planlanmamış bir içtenlik… Ve o an kafanda bir ışık yanar:  “Acaba bu hisler sadece bu kadar mı?”  İşte o soruyu sordu...